Transplantasyon

Transplantasyon, bir organın bir vücuttan çıkarıldığı ve hasarlı veya eksik bir organın yerini almak için bir alıcının vücuduna yerleştirildiği tıbbi bir prosedürdür. Donör ve alıcı aynı yerde olabilir veya organlar bir donör bölgesinden başka bir yere nakledilebilir. Aynı kişinin vücuduna nakledilen organlara ve / veya dokulara otogreft denir. Son zamanlarda aynı türden iki denek arasında yapılan nakillere allogreft denir. Allogreftler canlı veya kadavra kaynaklı olabilir.

Başarılı bir şekilde nakledilen organlar arasında kalp, böbrekler, karaciğer, akciğerler, pankreas, bağırsak ve timus bulunur. Beyin gibi bazı organlar nakledilemez. Dokular arasında kemikler, tendonlar (her ikisi de kas-iskelet greftleri olarak adlandırılır), kornea, deri, kalp kapakçıkları, sinirler ve damarlar bulunur. Dünya çapında, böbrekler en yaygın olarak nakledilen organlardır, ardından karaciğer ve ardından kalp gelir. Kornea ve kas-iskelet greftleri en sık nakledilen dokulardır; bu sayıdaki organ nakli on kattan fazla artmıştır.

Organ bağışçıları dolaşım ölümü nedeniyle canlı, beyin ölü veya ölü olabilir. Doku, dolaşım ölümünden ölen donörlerin yanı sıra beyin ölümünün – kalp atışının kesilmesinden 24 saat sonrasına kadar – geri kazanılabilir. Organların aksine, çoğu doku (kornealar hariç) beş yıla kadar korunabilir ve saklanabilir, yani “bankalı” olabilirler. Nakil, ölümün tanımı, nakledilecek bir organ için ne zaman ve nasıl onay verilmesi ve nakil için organların ödenmesi de dahil olmak üzere bir dizi biyoetik meseleyi gündeme getirmektedir. Diğer etik konular arasında transplantasyon turizmi ve daha geniş olarak organ alımı veya transplantasyonunun meydana gelebileceği sosyo-ekonomik bağlam yer alır. Özel bir sorun organ kaçakçılığıdır.

Transplantasyon tıbbı modern tıbbın en zorlu ve karmaşık alanlarından biridir. Tıbbi tedavi için kilit alanlardan bazıları, vücudun nakledilen organa karşı bir bağışıklık tepkisine sahip olduğu ve muhtemelen nakil başarısızlığına ve organın hemen alıcıdan çıkarılması gerektiği nakil reddi problemleridir. Mümkün olduğunda, nakil reddi, en uygun verici-alıcı eşleşmesini belirlemek için serotipleme ve immünosüpresan ilaçların kullanımı yoluyla azaltılabilir.